เอกXเบส : Mr.heart rockerXGraymanXIII : น่ารักจางเยย

ข้อมูลเบื้องต้น

อย่า
       ลืม
            เม้น
                 ด้วย 
                      นร๊าาาาา
                                  ><

+naru

เนื้อเรื่อง

เช้าวันหนึ่ง ที่โรงเรียน

“เฮ่ยเบส! วันนี้กลับไปแคสเกมกันนะ” ชายหนุ่มชวนเพื่อนของเขาไปแคสเกมด้วยกันเย็นนี้

“นายเป็นใครอะ” ร่างบางหันมามองแล้วตอบกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ

“เบสมึงอย่ามาอำกู เย็นนี้ไปห้องกูด้วย ไปแคสเกมกัน อย่าลืมละ” ชายหนุ่มพูดแล้วหัวเราะกับมุกตลกที่เพื่อนสนิทเล่นใส่เขาไปเมื่อครู่ นี่มันรุ่มไหนแล้ว มาเล่นมุกนี้คิดว่าผมจะหลงกลหรือไง มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ

                ตอนเย็น ที่ห้อง

ชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องของเขาและเปิดคอมพิวเตอร์ นั่งรอเพื่อนสนิทของเขามาสักพักใหญ่ๆจนนี่มันสองทุ่มกว่าๆแล้ว เมื่อไหร่เบสมันจะมาสักที นี่ไม่ใช่ว่าลืมไปแล้วหรอกนะ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาเพื่อนสนิท

“เฮ่ยเบส! กูรอมึงมาตั้งนานแล้วนะเว่ย! ”

“งืม...นายเป็นใครอะ” ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงสะลึมสะลือ นี่อย่าบอกนะว่ามันหลับไปแล้วอะ

“มึงยังจะมาเล่นมุกอีก แล้วนี่ทำไมเสียงมึงเป็นงี้อะ อย่าบอกนะว่ามึงหลับไปแล้วเนี่ย!”

“ก็ใช่นะสิ...คุณน่ะกำลังรบกวนเวลานอนของผมอยู่นะ แล้วนี่คุณเป็นใครเนี่ย”

อะไรของมันวะเนี่ย นอนตั้งแต่สองทุ่มเลย? แล้วนี่มันจะเล่นมุกความจำเสื่อมไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ผมเริ่มเซงแล้วนะ

“เบส กูไม่ตลกแล้วนะเว่ย! มึงจะเล่นมุกบ้าๆนี่ไปอีกนานไหม!”

“ผมก็ไม่ได้เล่นมุกกับคุณสักหน่อย!  ก็ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นใครอะ!”  เมื่อได้ยินว่าร่างบางเริ่มขึ้นเสียงเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่า มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว!

“มึงจำกูไม่ได้จริงๆหรอวะ...” เมื่อร่างสูงเริ่มคิดได้ว่านี่อาจไม่ใช่เรื่องเล่นๆจึงเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงด้วยความตกใจและมึนงง

“เอ่อ...ก็ใช่แหละ ก็ฉันไม่เคยรู้จักนายมาก่อนนี่นา…” เมื่อร่างบางได้ยินเสียงที่เริ่มแผ่วเบาลง ดังมาจากโทรศัพท์ทำให้เขาต้องพูดด้วยเสียงแผ่วเบาลงเล็กน้อยตามไปด้วย

“อะ...เออๆ งั้นก็...เอาไว้วันหลังแล้วกัน” ชายหนุ่มพูดแล้วตัดสายไป

                เช้าวันต่อมา ที่โรงเรียน

ชายหนุ่มเดินออกมาจากหอด้วยความเหม่อลอย เฝ้าแต่ครุ่นคิดแต่เรื่องของเพื่อนสนิทของเขาที่จู่ๆก็ลืมเขาไปซะงั้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยอยู่ดีๆมึงก็ลืมกูไปซะงั้น ทำไมวะเบส เราอยู่กันมาตั้งนาน แต่มึงดันมาลืมเรื่องของกูเอาตอนนี้เนี่ยนะ แล้วทำไมถึงมาลืมกันได้ละเนี่ย โอ้ยย! งงไปหมดแล้ว วันนี้ละ ต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นกูอยู่ไม่ได้แน่ๆเบส! TT^TT

เมื่อเขานั่งลงบนเก้าอี้ในชั้นเรียนสายตาของเขาก็มองหาเพื่อนสนิทของเขา มันไปไหนวะเนี่ย ที่โต๊ะก็ไม่มีกระเป๋าหรือว่าจะยังไม่มา ไม่รอแล้วเว่ยโดดเรียนแม่งออกไปตามหาดีกว่า ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบกระเป๋าแล้วจ้ำออกจากห้องไป แต่เมื่อเดินไปเพียงแค่หน้าประตูห้องเรียนเท่านั้น ขาทั้งสองข้างของเขาก็ถึงกับชะงักไป เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือ มีคนเดินไปเดินมาที่ระเบียงหน้าห้องอย่างพลุกพล่านและที่สำคัญทุกคนคือ...เบส...เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง เฮ่ย! มันจะเป็นไปได้ไงวะเนี่ยทำไมทุกคนถึงเป็นเบสไปหมดเลยละ โอ้ยย!กูอยากจะบ้านี่กูหลอนป่าววะเนี่ย ชายหนุ่มวิ่งไปตามระเบียงทางเดินในโรงเรียนตลอดทางนั้นทุกคนที่เขาเห็นต่างก็มีใบหน้าและรูปร่างเป็นเบสทั้งนั้น โอ้ยนี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย

“เอก...” จู่ๆเบสคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างก็เรียกชื่อของเขาออกมา

“เอก...”

“เอก...”

“เอก...”

“เอก...”

และตลอดทางเบสนับร้อยก็ต่างเรียนชื่อเขาทุกคน เฮ่ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย เขาวิ่งหนีลงบันไดมาที่ชั้นสองแต่ดันสะดุดขาตัวเองตกบันไดมาซะก่อน

“เฮ่ย! ไม่เอานะเว่ยอย่ามาเรียกชื่อกู!”

“เอก...”

“เอก...”

“เอก...”

“ว้ากกกกกกกกกกกกกก...”

“เอก!” ร่างบางใช้มือของตนตีที่แก้มของร่างสูงเบา“เฮ่ยเอก ตื่นได้แล้ว” ทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทำตาโตด้วยความตกใจแล้วมองไปที่เพื่อนสนิทของตน

“เฮ่ย!!! ไรวะนี่มันเรื่องไรกันเนี่ย อ่าวแล้วนี่มึงมาอยู่นี่ได้ไงอะ!”

“ไอ้เอก มึงไม่สบายจนเพี้ยนไปแล้วหรอเนี่ย ก็กูไปเข้าค่าย พึ่งกลับมาถึงเนี่ย เห็นมึงนอนโวยวายอยู่เนี่ย มึงเป็นไรเนี่ย ไม่สบายจนเพี้ยนไปแล้วหรอ” เมื่อได้ยินเบสพูดแบบนั้นเขาจึงเริ่มคิด อ๋อ! นึกออกแล้วก้กูไม่สบายก็เลยนอนอยู่นี่ไม่ได้ไปเข้าค่ายกับเบสมันแล้วเมื่อกี้ก็คือ...กูฝัน หรอ? หรือว่า...กูจะ...คิดถึงเบสมากไป 

“เบส...มึงรู้ป่าว พอมึงไม่อยู่อะ กูอะนะ คิดถึงมึงมากเลยนะเว่ย กูคิดถึงมึงมากจนกูฝันร้ายเลยอะ เนี่ยเมื่อกี้กูตกใจมากเลยนะเว่ยทีกูฝันเมื่อกี้อะ น่ากลัวมากเลยนะเว่ย” ร่างสูงพูดแล้วใช้แขนโอบเอวร่างบางไว้ แล้วส่งสายตาน่าสงสารและขอความเห็นใจ

“มะ...มึงไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลยนะเว่ย กะ...กูพึ่งกลับมาเหนื่อยๆนะ”ร่างบางเมื่อเห็นใบหน้าออ้นๆของอีกฝ่ายทำให้เขาใจออ่นและใจเต้นไปในเวลาเดียวกันเขารู้สึกว่าเลือดสูดฉีดที่ใบหน้าจนแดงไปถึงใบหูและร้อนฉ่าไปทั้งหัวแล้ว>///<

“เบสรู้ป่าวเค้าอะกลัวมากเลยนะ ที่ไม่มีเบสอยู่ข้างๆอะเพราะงั้น...เบสหอมแก้มเค้าหน่อยได้ป่ะ”

“จะบ้าหรอ!...กูเขินนะเว่ย”ร่างบางพูดด้วยความตกใจและพูดท้ายประโยคด้วยเสียงแผ่วเบา บ้าหรือป่าวกูก็เขินเป็นนะเว่ยจะมาให้หอมกงหอมแก้มอะไรล่ะ_///_

“โห...เบสไม่สงสารเค้าเลยหรอ” ร่างสูงส่งสายตาออดออ้น

“...เออๆ! ก็ได้ ครั้งเดียวพอนะ”

“จ้ะๆ” ร่างสูงพูดพร้อมกับทำแก้มป่องรอจูจุ๊บจากร่างบาง

“เร็วๆสิเบส...”

“เออๆ”

จุ๊บ

“เบส...มึงรู้ใช่ป่ะว่ากูคิดถึงมึงอะ”

“หะ...อะ เออ รู้สิ”

“เพราะงั้นนะเบส กูคิดว่า...คืนนี้กูคงปล่อยมึงไปไม่ได้แล้วว่ะ”

“เฮ่ย!”

“น่ารักว่ะเบสสสสสส!”